Quick View – Het besluit van de Fed in oktober: trick or treat?

Een Fed-vergadering waar een renteverlaging van 25 basispunten (bp) grotendeels was ingebakken, zonder een begeleidende samenvatting van de economische projecties, en in dit geval het missen van verschillende gegevenspublicaties als gevolg van de sluiting van de overheid, leek een recept voor een vrij alledaagse aangelegenheid.

Dat was echter niet het geval, aangezien Fed-voorzitter Jerome Powell de aandacht van de markten trok door te laten doorschemeren dat een renteverlaging in december verre van een "uitgemaakte zaak" was. Hoewel de recente toespraken van de Fed doorspekt waren met gepraat over 'evenwichtige' risico's, was het voor velen duidelijk dat, zoals bleek uit de hervatting van de verlagingen in september, de Amerikaanse centrale bank mogelijk meer ergernis had gekregen over een verzwakkende arbeidsmarkt.

De beslissing

Zoals al veel gezegd was, verlaagde de Fed haar benchmark daggeldrente van 4,25% naar 4,00%. De beweging werd ondersteund door de zwakkere arbeidscijfers in de loop van het jaar, samen met de realiteit dat de beleidsrente nog steeds ruim boven de door de Fed favoriete graadmeter voor kern inflatie lag, die ten tijde van haar laatste verslag in augustus op 2,91% lag. Naast een renteverlaging werden duiven getrakteerd op de aankondiging dat de Fed een einde zou maken aan de kwantitatieve verkrapping, in een poging een balans niveau van ongeveer $ 6,6 biljoen te handhaven. Voor marktduiven was dat grotendeels waar de lekkernijen eindigden.

Wat geïnterpreteerd zou kunnen worden als een hawkish truc kwam in de vorm van de persconferentie van voorzitter Powell, waar werd onthuld dat dit besluit niet unaniem was. Hoewel de stemming voor een verlaging met 50 basispunten door Stephan Miran werd verwacht omdat hij halverwege zijn "residentie" bij de Fed is, was de keuze van Jeffrey Schmid voor geen verandering opmerkelijker. Debatten met Schmid en andere gelijkgestemde kiezers waren waarschijnlijk de oorzaak van Powells nadruk dat een verlaging in december - iets dat zwaar was ingeprijsd door de termijnmarkten - geen zekerheid was.

De risico's afwegen

Naar eigen zeggen bevindt de Fed zich in een krappe positie als ze het monetaire beleid probeert te kalibreren. Het inflatierisico is opwaarts en het arbeidsrisico marktrisico neerwaarts; de Fed kan geen prioriteit geven aan beide.

Nu de inflatie hoog maar stabiel waren, was de veronderstelling dat het indammen van de zwakte op de arbeidsmarkt een precedent zou worden. De recente grote neerwaartse jaarlijkse herzieningen, samen met de nog beschikbare banencijfers in de particuliere sector die op een neerwaarts traject blijven, verdienden zeker aandacht. En het feit dat de tarieven de inflatie – tot nu toe – niet aanhoudend opdreven, gaf de Fed de ruimte om de opkomende problemen op de arbeidsmarkt aan te pakken.

Dus hoe kan men interpreteren wat een allegaartje van beleidsvoorschriften lijkt te zijn? Een mogelijke verklaring is dat de Fed zich pijnlijk bewust is, niet alleen van haar noodlottige post-pandemische 'tijdelijke' inflatie-oproep, maar ook van haar ernstigere beleidsfout uit de jaren 1970 toen ze voortijdig de overwinning op inflatie uitriep, wat een tweede – en hevigere – golf veroorzaakte. Voorzitter Powell is ervan overtuigd dat het handhaven van de geloofwaardigheid essentieel is voor een effectief beleid van de Fed, en met name voor termijncontract richtsnoeren.

Een andere, even waarschijnlijke verklaring is dat het huidige economische klimaat een evenwichtige beleidskoers verdient. De Amerikaanse economie zal naar verwachting groeien in 2026, zij het in een iets langzamer tempo dan dit jaar. Toch bleek de expansie veerkrachtiger dan verwacht, grotendeels aangedreven door persoonlijke consumptie, de stabiele motor van de Amerikaanse economie. Maar deze afhankelijkheid van huishoudelijke uitgaven kan de reden zijn waarom de meerderheid van de Fed van mening was dat ten minste nog minstens één renteverlaging in 2025 nodig was. Een afkoelende arbeidsmarkt in een economie die afhankelijk is van persoonlijke consumptie is een volatiele combinatie die snel kan omslaan.

Wat de zaken nog ingewikkelder maakt, is de samenkomst van krachten die de Amerikaanse - en mogelijk de wereldwijde - economie de een of andere kant op zouden kunnen laten slingeren. Kunstmatige intelligentie (AI) heeft niet alleen een historische investeringscyclus binnen de technologie-infrastructuursector op gang gebracht, maar heeft ook het potentieel om productiviteitswinsten te ontsluiten – een belangrijk ingrediënt voor economische groei. Een onbeantwoorde vraag is echter in welke mate de inzet van AI van invloed zal zijn op de omvang van de beroepsbevolking. Federaal beleid, van immigratie tot tarieven, zal waarschijnlijk ook van invloed zijn op de arbeidsmarkt en beslissingen over huishoudelijke uitgaven. Positief is dat de agressieve versoepeling door veel regio's de groei zou moeten ondersteunen, net als mogelijke fiscale initiatieven in China en Duitsland.

In afwachting van duidelijkheid

Een opeenvolging van beleidsvoorschriften in ontwikkelde markten kan voldoende zijn om de wereldwijde economische cyclus te verlengen. Op zijn minst biedt een divergentie in groei trajecten vastrentend beleggers de mogelijkheid om duration en kredietrisico te kopen, afhankelijk van de lokale omstandigheden. Bedrijfsobligaties van hogere kwaliteit zouden kunnen profiteren van rugwind in regio's - zoals de eurozone - die de afnemende groei proactief ondersteunden. In andere landen, waar de omstandigheden extra beleidssteun vereisen, kunnen beleggers overwegen de duration bescheiden te verlengen.

Tot aan deze vergadering was de verwachting dat Amerikaanse duration voor veel obligatie beleggers bovenaan de lijst zou staan. En hoewel het besluit van de Fed in oktober die tactiek volledig omgooide, herinnerde het beleggers er wel aan dat de economische omstandigheden wellicht onzekerder zijn dan verwacht en dat dit nog steeds een tijd is voor geduld.

Tot we meer duidelijkheid krijgen, kunnen vastrentend beleggers overwegen hun portefeuilles te versterken door te zoeken naar geografische diversificatie, bedrijfsobligaties van hogere kwaliteit te identificeren die goed presteren, zelfs als de economische cyclus in hun regio (of wereldwijd) tot stilstand komt, en alleen duration te zoeken waar de opwaartse risico's voor inflatie beheersbaar lijken.

Belangrijke informatie 

Diversificatie garandeert geen winst, noch neemt het risico op beleggingsverliezen weg.

Vastrentende effecten zijn onderhevig aan het rente-, inflatie-, krediet- en wanbetalingsrisico. De obligatiemarkt is volatiel. Als de rentes stijgen, dalen de obligatiekoersen meestal en vice versa. Terugbetaling van de hoofdsom is niet gegarandeerd, en de koersen kunnen dalen als een emittent zijn betalingsverplichtingen niet tijdig nakomt of wanneer zijn kredietwaardigheid afneemt.